Солҳои охир аз ҷаҳонишавӣ метарсему дар нишасту ҷаласаҳо аз ин ҳарф мезанем, ки моро ва миллати моро фурӯ кашиданаш мумкин. Бисёр кишварҳои африқоӣ дар қарни 20 аз боисе ба чанд ҳисса тақсим шуда, мактабҳои ҳар манотиқаш ба ҳар гуна забони абарқудратон рӯ оварданд, яъне инглисӣ, испонӣ, арабӣ, голландӣ... Ин якдигарфаҳмӣ ва ваҳдату ягонагии он кишварҳоро, дар ниҳоят пора кард, кишвари онҳо ба чанд давлати алоҳида тақсим, фаҳмиш ва афкор ҳархела шуда, то ҳадде расид, ки дигар дар ягонагӣ зистанашон душвор шуд ва ба ихтилофҳои шадид расонида, боиси аз 1 давлат чанд давлат ба миён омадан анҷом ёфт. «Оё дар Тоҷикистон ҳам ба чунин натиҷа намерасем?» - мепурсанд мутахассисон ва ҷомеашиносон бо хавотирие. Агар дар солҳои 1920 инкоргари забону миллати мо дар Бухорою Самарқанду водии Фарғона пантуркистон шуда бошанд, кунун инкоркунандаи забону миллат худи моем.

Шераки Ориёнфар
адиб