Узви Ихвон-ал-СССР, Маҳмадшариф Давлатови 44-сола, сокини деҳаи Марғзори ҷамоати Эсамбойи ноҳияи Рӯдакӣ (тел: 919 01 91 61) дар меҳмонии газетаи мардумии СССР гуфт, ки банда аз соли 1993 ронандаи троллейбус ҳастам ва муддате аз ин кор канор рафта, ба сохтмон рӯ овардам. Соҳиби чандин ҳунар ҳастам. Ҳатто дар бунёди баландтарин парчам дар дунё – Парчами Душанбе, ки дар китоби реккордҳои Гиннес ҳам ворид шуд, саҳм дорам... Хуллас, аз сохтмон хаста шудаму хостам ба кори пешинаам-ронандагӣ гузарам. Бо ин ният 2 моҳ пеш ба Корхонаи коммуналии воҳиди давлатии “Троллейбус”-и шаҳри Душанбе рафта, пеши роҳбар-Бегназар Саидов даромадам. Саидов ҳангоми суҳбат гуфт, ки “рӯзҳои наздик роҳҳо маҳкам мешавад ва мувақаттан коргаронро ҷавоб медиҳанд...”. Аммо гапи ӯ дурӯғ баромад. Зеро мушоҳида кардам, баъди ман даҳҳо нафарро дар ин корхона ба кор гирифтанду роҳҳо низ то ҳол кушодаанд! Пас барои чӣ дурӯғ мегӯянд? Барои чӣ рӯирост намегӯянд, ки “ҷои холӣ надорем”, то сарсону саргардон ва баумед нашинам? Хоҳиш мекунам, ки Саидов ба ин суоли ман расман посух гардонад.