Яке аз амалҳои хуб дар чанд соли ахир ин тарошидани ришҳои дарозу дағали ҷӯлидаи ҷавонон буд. Кормандони ниҳодҳои қудратӣ ба тарошидани ришҳои номавзуни ҷавонон камар бастанду дар 1 муддати кӯтоҳ таки фуки пурпашми онҳо  тозаю озода гашт. Чандин нафар аз пайи ришҳои номутаносибашон ҷазои маънавӣ ва моддӣ гирифтанд. Магар назорату талаботи мақомот суст шудааст, ки кӯчаҳои шаҳру навоҳӣ ва деҳаҳоро боз ришдоракҳо “зеб” медиҳанд? Ҳатто ҷавононе, ки нав хонадор мешаванд, паҳлӯи гуларӯс бо риши нотарошида никоҳ мекунанд. Риши толибии тоҷикакон маҳз баъди ғасби Толибон Афғонистонро басе бисёр шудааст. Оё ин 1 паём, мессенҷ ба Толибони паштун нест, ки толибони тоҷик низ бо онҳостанд? 

Риштарошӣ магар мавсимӣ буд? Чӣ амале, ки супоришҳо онро манъ кардааст, бояд ба он итоат намоем, на ба таври мавсимӣ аз пайи иҷрояш гардему баъд фаромӯшаш кунем.

Зайнулобиддин Ҳусейнов, 

н. Ёвон