Фарёд занад фалак: каси  нек гузашт,
Устоди Фалак Гургалии Бек гузашт.
Дар саҳнаи дилҳои ҳама ҷой гирифт,
Аз саҳнаи дунёи фано  лек гузашт.

Муҳаммад Ғоиб, шоир

Эй тирамоҳи  пур  зи гулҳои  хазони  ман!  Эй тирамоҳе, ки  рангҳои  сурху зарди ту  ба баҳори зиндагӣ  хазонрез меоранд. Ман ҳар  замон  дар  синаи   абру  борон  ва  шамолаки  пур аз бодҳои арғувонии ту  умеду  орзуи  гусастаи  худро  мебинаму  мегуям биё -биё, ки баҳори  пуртаровати  мо  рафт!  Замоне  туро  ситоиш  ҳам доштам , мисли оне, ки  дар нолаи  дутори  бародари  зиндаёдам Ҳабибулло авҷҳо  бо мавҷҳо ҳамбаста, садоҳо ба  боди ҳавас  афтида,  гӯш ба нози  фалак доштанд.
Аммо имрӯз хабаре аз  хазонрези ту ба гушам омад, ки дигар  Ҳабибуллои  мо вопасин  сурудаи фалакиро ба   фалак таслим кард. Не, не ӯ паҳлавон буд, онҳо  дигаргуна  мемиранд ва замину осмон ҳам барои  онҳо дидаи  тар дорад. Ин дафъа , бародари  оғуштаи шеъру ғазал, мутриби хушсадо, дӯсти  беҳамто,  акаи Ҳабибулло  бо садои бесадоӣ  олами лутфу маъниро падруд намуда, дидаҳои  моро селоби баҳорӣ кард. Ман аз шунидани  ин хабар  мисли оне  ки дар падруди падар ашк мерехтам, нотавонӣ доштам. Аммо чӣ илоҷ, ҳаёти одамӣ ҳамин будааст, лек  шахсоне, ки  дилашон саршори  муҳаббати  бепоён ва қалби  тифлонаи зебояшон ҳамеша барои хизмати  ватан  боз аст, ҳамеша фавти мардона доранд. Бовар кунед, онҳо  намемиранд, то ҳануз садои торҳои  нозуки  дутори бародарам дунёи маро тасхир дорад, ки ин садои  зиндаи зиндагист. Алвидоъ эй Рустами бонги саҳар, алвидоъ эй паҳлавони  кишвари  шеъру  суруд, алвидоъ эй фарзанди  куҳсори ишқ бо ту фахрам ҳаст зиёд аз зиндагӣ!

Муҳаммад Абдураҳмон