Тобистон зимни бозгашт аз деҳаи Яхч тибқи одат ба хотири “об гирифтан” бо яке аз дӯстонам ба Истироҳатгоҳи “Оби гарм” даромадему баъдан ба мақсади 1 пиёла чой нӯшидан ба ошхонааш ворид гаштем. Дар мизи ҳамсоя марди сиёчурдаи аз 60-сола бештаре ба суҳбатамон ҳамроҳ шуд. Ҳар мавзуе сар мекардем ба дину мавзуъҳои динӣ бармегашт ва оқибат “таркид”:
“-Ҳамин Бозор Собира як 5-6 мушту шатташ занӣ ҳай савобай-да, агар бо ягон кордчаш занӣ рост биҳишт мерай”.
Ба қавли баъзе бародарон “шок” шудаму бе ихтиёр сабабашро пурсидам:
“-Айбша намедонуму мардум намтарӣ меган, албатта, рост меган, халқ хубтар медона”...
Ростӣ намехостам дар ин мавзуъ бинависам, вохӯрӣ ва суҳбати муаллиме, ки мухлиси рӯзномаи СССР будаасту чанд мақолаи манро дар мавзуъҳои динӣ хонда будааст, таҳрикам дод.
“-Барои тақвияти донишашон ба хонандаҳо супориш додам, ки аз осори адибони классику муосир порчаҳои шеърӣ аз ёд кунанд, зимни пурсиш писарбаччае, ки бояд аз устод Бозор шеър қироат мекард, бо сари хам гуфт, ки падарам мегӯяд баҳои “2” ҳам гирӣ номи ин кофира дар хона нагиру шеърашам аз ёд накун, ки гунаҳкор мешавӣ”...
Фанатизм андак-андак ба радикализм бадал шудан дорад. Таърих беҳтарин устод аст. Маҳз ҳамин мутаассиб-радикалҳо Рӯдакиро бо ҷурми қарматӣ будан кӯр карданду даҳҳо шогирдонашро куштанд, ҳаминҳо Носири Хусраву Буалӣ Синоро дар ба дару хору зор намуданд, Насимиро пӯст канданду Ҳилолиро сангсор, гӯри Ҳазрати Ҷомиро оташ заданд...
Чӣ бояд кард? Назари худро бинависед.

Абдуқодири Абдуқаҳҳор,
журналист