ХАБАРИ ДОҒ

НОБ-и туро ба ҷовидон месозем

  • Панҷшанбе, Нояб 15 2018


Вазифаи зиёии замона дар боби шоҳкориҳои санъатии роҳбару бинокорони барӯмандони имрӯзаи Меҳан, номбардорӣ ба иҷроиши корзори Роғун ва аҳди 8 сол пеш кардаи онҳост. Истеъдоди баланди гуруҳе аз забардастони НОБ-и Роғун шарафу истиқлолияти истеҳсоли барқи Тоҷикистонро ба марҳалаи нави саъодат расонид. Нуктаи ҷолиби таваҷҷуҳ ин аст, ки  чархаи аввали НОБ-ро беист, доимо дар гардиш оварда,  ҷомеъаро ба сӯйи зафарҳои тозаи иқтисодиву иҷтимой ҳаракат хоҳем дод. Мардуми муҳтарами тоҷик нурро полида, ба зинаи баланди некуаҳволии замонавӣ хоҳанд расид. Акнун шуҳрати истиқлолияти барқӣ барои мо Тоҷикон хизмат хоҳад кард. Бо  забони неруманди зебоӣ, ҳамаи бинокорон ва ба хусус ба раҳбари давлат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон изҳори ташаккур дорам.
Давлате дорам, ки сад мулки дигар пазмони ӯст,
Раҳбаре дорам, ки сад шоҳи дигар паймони ӯст.

Нисори Роғун
Эй халқ, ба эътибори Роғун,
Бархез, ба корзори Роғун!
Миннаткаши нокасон набошем,
То дар ғами рӯзгори Роғун.
Аз бори матонат аст боло,
То арш сари вақори Роғун
Бо тоби зулол метаровад,
Селобаи беқарори Роғун.
Шӯраш ҳама бо фиғон физояд,
Хонад ҳамаро ба ори Роғун.
Бояст гузошт саҳми мардӣ,
Бо даъвати нангу кори Роғун.
Аз гардиши ақл гардиши чарх,
Орад сари ифтихори Роғун.
Бояд, ки гирифт нурполо,
Нурофари обшори Роғун.
Равшангари иқлими амонист,
Имрӯз зи диву пори Роғун.
Ин манбаъи нури Лоязолист,
Бояст шудан нисори Роғун!    

Нақди Роғун
Хоҳам, эй кӯҳ, туро садди гирифтор кунам,
Ки ба ин рӯди равон соғари саршор кунам.
Роҳи дарё ҳама бандам, ки кунам баҳри дамон,
Хокро дар раҳи он банд ба зинҳор кунам.
Нақди Роғун барам аз ҷилваи обаш ба сафо,
Нури он баркашаму мулки худ анвор кунам.
Раъдро дар бадали барқ фидояш созам,
Барқро бар сари ин халқ гуҳарбор кунам.
Ба нисоре, ки зи обаш расад ин миллатро,
Ҷонфишон гардаму нураш ҳама ансор кунам.
Дасти имдоди амон мерасад аз Раҳбари мо,
Меҳри дилро ҳама иқдоми мададгор кунам.
                          
Роғун, Роғун
Эй халқи ҷаҳон, ҳиммати мардон дорем,
                    бозуи матин!
Аз хурду калони даҳр меҳмон дорем,
                    бикшода ҷабин!
Мо чархи гарони давр гардон созем,
                    ҳайрон нашавед!
Роғун созем, ҷаҳон чароғон дорем,
                    паҳнои замин!


Роғун, Роғун, ба шӯру исён Роғун!
                                       Эй рӯди сафо!
Эй аз ту шарори нур ояд афзун,
                                           Эй кони вафо!
Мо аз ту макони худ мунаввар созем,
                                              Ин аст маром!
Сархам нашавем ба пеши аъдои забун,
                                             Не бими ҷафо!


Роғун, Роғун, туро ба ҷон месозем,
                                             бо тобу тавон!
Бо ҳиммати руҳу бо тавон месозем,
                                             мо пиру ҷавон!
Ҳар кас, ки бубинад, даҳан боз кунад,
                                             ҳайрон, ҳайрон!
Мо НОБ-и туро ба ҷовидон месозем,
                                                  Эй оби равон!            
   
Куҳкан
Халқи ман, худсозӣ инак, ёд мебояд гирифт,
Теша бар каф, пешаи Фарҳод мебояд гирифт.
Куҳро бояд фуруд овард инак пеши руд,
Садди дарё монда, худро род мебояд гирифт.
Мулкро бояд чароғон кард аз нуру зиё,
Бигзар аз ғафлат, раҳи бунёд мебояд гирифт.
Сохтан бояст Роғунро ба ҳукми Мири Ҳақ(қ),
Пушти Эмоми замон эҷод мебояд гирифт.
Мушти хок афган, бувад ин панди «аз мӯре мадад!»
Хез бар по, то раҳи иршод мебояд гирифт.
Пушти сар мегардад охир мушкили марди Худо,
Тоҷико, номус аз аҷдод мебояд гирифт!
            
Рӯди Вахш
Рӯди Вахш аст, ки аз байни камар меояд,
Саркаши рамзада бо шуру шарар меояд.
Сели обаш ба фиғон аст ба паҳнои дара,
Тезрав, навҳа ба лаб, тундгузар меояд.
Сарвату моли диёр аст ба обаш рахшон,
Симу зар дар бағалаш, дурру гуҳар меояд.
Чашми душман ҳамагӣ танг шавад аз нураш,
Ки ҳасуд аст, чунин тангнигар меояд.
Дар ҷилояш ба сафо сурати анвори Худо,
Ба вафову карами аҳли башар меояд.
Тоҷикистони маро аз дами НОБ-аш инак,
Бишнав, эй тангназар, сози зафар меояд!
 
   
Роғун офаридем

Ба ҳиммат НОБ-и Роғун офаридем,
Ба чархи тоби гардун офаридем.
Ба оби Вахш руҳи тоза додем,
Зи тобаш ранги гулгун офаридем.
Зи хоку санг карда садди роҳаш,
Ба роҳаш банди афсун офаридем.
Барои халқ кори хайр кардем,
Барои ақл мафтун офаридем.
Ҷалоли эътибори шодкомӣ,
Ба қасди табъи маҳзун офаридем.
Шавад, то шоми мардум рӯзи равшан,
Чароғон кохи мамнун офаридем.


Шаршара
Шояд, ки шунидӣ, чӣ садо шаршара дорад?
Шояд, ки ту дидӣ, чӣ сафо шаршара дорад?
Дар ҳар нафасаш савти хуши оби равонаш,
Аз ҳар нафаси умр наво шаршара дорад.
Шорад ба замин аз назари авҷ расида,
Дар манзари дидан чӣ намо шаршара дорад.
Аз тантанаи бахт ба оҳанг физояд,
Чун мӯй, ки дар дасти сабо шаршара дорад.
Ё Раб, чӣ наку мерасад овози баландаш,
Боланда ба ҳар нағма баҳо шаршара дорад.
Дар дил фараҳ ояд зи навояш, ки шунидам,
Овози хуш аз кӯйи Худо шаршара дорад.


Водопад
Ты слышал, как шумливо бурлит водопад?
Ты видал, как на солнце горит водопад?
В каждом вдохе – вся нежность текущей воды,
Каждый вздох с этой музыкой слит, водопад.
Без оглядки на землю летит с высоты…
О, как радует око твой вид, водопад!
Словно волос трепещет у ветра в руках,
Вечно музыку счастья струит водопад.
Этот звон беспрестанный и добр и могуч.
Ликовать, заставляя, гремит водопад.
От услышанной музыки сердце дрожит,
Так Творцом одарён, даровит водопад.
        
Народ – горец
Создать себя, как мир творят, пора учиться,
Тому, что мог творить Фархад, пора учиться.
Перед бушующей рекой срывая горы,
Плотиной делать камнепад пора учиться.
Весь, озаряя горный край потоком света,
Одолевать ряды преград пора учиться.
Рогун громадный созидать по Всевышней воле,
Творить быстрей, чем дни летят, пора учиться.
Не мелкий муравьиный труд – твоё призванье,
Путь проломи средь горных гряд, пора учиться.
Всем нашим трудностям конец придёт однажды.
У славных предков, о, мой брат, пора учиться.

Вахш
Вахш меж гор протекает, не зная преград,
С гулким грохотом тяжкие волны кипят.
Вечно эхо стремнины в ущельях гудит
И сливает с голосом снежных громад.
Все сокровища края – в сверкании вод,
Охвативших несметного золота клад.
Злятся недруги, щурясь от этих лучей,
И от зависти узким становится взгляд.
В этом блеске – само излученье Творца,
Здесь и щедрость, которой народ мой богат.
Что ж, ты слышишь завистник, скосивший глаза:
В край таджиков победные вести летят!

Строим Рогун
Мы великий Рогун всей душой создаём,
Светоч мы для Земли - мировой создаём.
Вахшу отдали духа высокий порыв,
Здесь мы радуги блеск огневой создаём.
Вот, плотину творя из песка и камней,
Это чудо для жизни живой создаём.
Радость светлую, горестям всем вопреки,
Мы в труде, что прославлен молвой, создаём.
В этих ярких лучах ночь светлеет, как день.
Храм лучистый любви, праздник свой создаём!

Дарение Рогуна
 О, народ, наша честь, наша слава – Рогун.
Встань! Создай из камней рекостава Рогун!
Что попрёки нам недругов неутомимых!
Пусть изведает прочность состава Рогун!
Честь – основа всего, что на свете высоко,
Он высок, он сурового нрава, Рогун.
Так прозрачна вода, но не сдержишь стремнины.
Протекает, как бурная лава, Рогун.
Суету позабудем, всю мелкость отринем,
Чтоб тобою гордилась держава, Рогун.
О, недаром вращается эта планета,
Встанет в блеске под грохот бурава Рогун.
Мы лучи соберём, сбережём этот светоч,
Чтоб над миром сиял златоглавой Рогун.
От Всевышнего этот источник сиянья…
Жизнь отдать, чтоб вставал величаво Рогун!

Рогунская ГЭС
Плотину из тебя, гора, хочу я сотворить,
Впустую плещущий фонтан в поток преобразить.
Всё невозможно досель, возможным сделать вдруг
И все речные рукава в сплошное море слить.
Рогуна воны высоко над руслом вознести,
Энергией весь отчий край насытить, озарить.
Вселенную пересоздать и радуги зажечь,
Извлечь энергию грозы, её умерив прыть.
И ничего не пожалеть и всё своё отдать,
Чтоб заблестела жизнь, как луч, как золотая нить.
Коль свыше помощи рука протянута тебе,
Любовью жертвовать не жаль, чтоб только победить.

 Рогун, Рогун
Честью дорожит народ, волен и крылат,
ясен путь побед!
Погляди, у нас в гостях нынче стар и млад –
лиц прекрасней нет.
Дней грядущих колесо мы запустим, брат!
В беге этих лет
Мы построим наш Рогун, жизнь пойдёт на лад,
всюду будет свет!

О, Рогун, Рогун!  Гремит голос  твой, Рогун!
Чистая река!
От тебя всё ярче свет и кипит бурун…
Вера велика!
Мы тобою озарим все свои дома.
И крепка рука,
Недруг нас не усмирит, расточится тьма –
впереди века.

О, Рогун, Рогун!  С душой выстроим тебя,
с мощью всей земли,
С честью, с пылкостью святой выстроим тебя…
Стар и млад пришли!
Глянет на тебя сосед и разинет рот:
«Чудо, дивный сон!»
Будь, бегущая река, вечной, как народ!
О, поток времен!

Бо камоли эҳтиром
ва арзи сипос,
Шамсиддин Муқим,
шаҳри Москва,
14 ноябри соли 2018

ШУМО НАЗАР Ё ПАЁМЕ ДОРЕД

_______________________________________________

Китобҳо

Flag Counter