Салом, СССРи гиромӣ! Ман имрӯз усулан мантиқи муаррифии бархе аз «шахсият»-ҳои сари дастурхонро дар маъракаҳо ҳич намефаҳмам. Дар кадом тӯйю маъракае меҳмон нашавӣ, ҳатман ба гӯш мерасад: Ҳоҷӣ Сафар, Ҳоҷӣ Қурбоналӣ, Ҳоҷӣ Эшмат, Ҳоҷӣ Тошмат, Ҳоҷӣ Ғанӣ, Ҳоҷӣ Аюб… Гузашта аз ин, мабодо, Қурбону Сафару Аҳмаду Ғанӣ… гӯӣ, то қиёмат меранҷанд ва фардояш ба саломат алейк намегиранд: «Мо ҳоҷием ва номи моро шикаста нагиред!». Охир, ҳаҷ 1 рукни ислом аст ва шарт нест, ки ҳатман худнамоӣ карда, дар ҳама ҷо таъкид кунед, ки «мо ҳоҷием». Барои мисол, Калимаи шаҳодату Намозу Рӯзаву Закот баробарвазни Ҳаҷ аз аркони Исломанд. Вале мо намегӯем, ки «Намозхон Сафар», «Рӯзадор Сайраҳмон», «Калимаишаҳодатгардонида Қурбон», «Закотдиҳанда Аҳмад»… Пас чӣ лозим аст, ҳатман таъкид кардану мағрурӣ аз ҳоҷигии хеш? Фаромӯш накунед, ки Худо такаббурон ва худпарастонро дӯст намедорад.

Сангин Раҳимҷонов,
Узви Ихвон-ал-СССР, н.Рӯдакӣ