Дар байни мусалмонҳо одате ҳаст, ки фикреро гуфтанӣ шаванд «Худо чунин гуфтааст», гуфта 2-3 ҷумла ба забони арабӣ далел меоранд. Ё ҳодисае шавад «Хости Худо чунин будааст» гуфта худро тасаллӣ медиҳанд. Дар маросими хайрия бошад, аз «Қуръон» сураеро қироат намуда, аз ҳазрати Одаму Ҳаво сар карда ба тамоми пайғамбари яҳудиён сабукӣ талаб мекунад. Дар охир ба гузаштагони хайркардагӣ, раҳмат мехоҳанд. Ҳамаи ин протсесҳо қариб бо пуррагӣ ба забони арабӣ сурат мегирад. Забони давлати мо тоҷикист. Оё намешавад, ки бо ин забон сухан ронем? Мавлонои Балхӣ мефармоянд:
Ҳар кӣ ӯ аз ҳамзабонӣ шуд ҷудо,
Бе забон шуд, гарчи дорад 100 наво.
Агар ба ин тарз «омин» кунем, хуб нест? «Омин, фариштаҳое, ки ҳозиред, савоби хайри кардаи бандаи Худоро ба даргоҳи Худованд расонед. Рӯҳи ҳамаи гузаштаҳояшро шод гардонед. Ба зиндаҳо пеш аз ҳама саломатӣ, тавфиқ ва ҳамаи хушиҳои зиндагиро ато фармоед»… Лекин мушоҳида мегардад, ки ҳамаи «супоришҳоро» ба Худо мефармоянд ё аз Худо ину он талаб мекунад. Ба андешаи ман ин нодуруст аст.

Ҳаким Ғуломов
н.Дӯстӣ (Ҷиликӯл)