Муаллими собиқадори фанни физика ва математика, Тӯхтамурод Миразиззода, аз ноҳияи Қубодиён дар меҳмонии СССР гуфт, мо, ки кадри шӯравием, ба тамоми камбуди ҷомеа аз дил менигарем. Фарзи мисол, сифати дониши аксари домуллоҳо он қадар баланд нест, аммо ҳамеша бозорашон гарм, зеро санъати гӯл задани сомеъонро бисьёр хуб омӯхтаанд. Мардум намедонанд, ки чунин ба ном муллоҳо дуо надоранд! Муллое ҳини имомхатиб буданаш дар яке аз хутбаҳои намози ҷумъа ибораи «саррофони рӯзи ҷазо»-ро хонд. Камина, ки доиман бодиққат хутбаҳоро шунида, таҳлил мекунам, дар ташвиш афтодам, ки чӣ хел дар рӯзи қиёмат саррофон мешудаанд? Чун сарроф дар рӯзи қиёмат фақат Аллоҳ асту бас. Дафъатан баъди адои намоз аз ӯ пурсидам. Дар посух пурсид: «Худат чӣ фикр дорӣ?» Гуфтам: «Инсоф бидеҳ! Посухашро аз ман интизорӣ?» Аз яке рӯҳониёни саршинос ва воқеан ҳам олими ислом посухи онро пурсидам, гуфт: «Малоики рӯзи ҷазо». Мо барин сомеъон барои воизон мисли қайроқсангем, ки дар он суханашон тез мешаванду каломашон бурро. Мушоҳидаҳо нишон медиҳад, ки ҳоло ҳам чунин муллоҳо ғайр аз манфиати шахсӣ кори дигар надоранд.