Аввало бародари азиз ман «ҷаноб» нестаму худро аз ягон узви ҷамъиятамон боло намешуморам. Сонӣ навиштед, ки «ҳазорон нафар аз норасоиҳои ҷамъиятӣ имрӯзаи мо менависанду аммо…ту хомӯшӣ?». Ба норасоиҳои ҷамъияти имрӯзаамон кӣ гунаҳкор аст? Чаро дар замони Шӯравӣ дар байни миллати мо ин норасоиҳо қариб, ки вуҷуд надоштанд, лекин баъди «инқилоб» афзуданд? Ба фикри ман сабаб дар афзудани хурофоти динӣ байни мардум аст.

Савдогар маводи 1-сомонаро 10 сомонӣ мефурӯшаду ба намози ҷумъа  меравад, бо ҳамин гуноҳаш «пок» мешавад. Чиновникҳо рӯйрост ришва меситонанду шаб ҳангоми намозхонӣ «тавба» мекунанд, гуноҳонашон «пок» мешавад. Дузду ғару роҳзан тамоми бадахлоқиро мекунанду ба ҳаҷ мераванд, тамоми гуноҳашон «пок» мегардад. Ана, бинед, бенизомиҳо аз куҷо сарчашма мегиранд!

 Хурофоти динӣ мисли заҳрпечак моро печидааст. Сарашро бурӣ, аз ҷойи бурида даҳҳо навда сабзида мебароянд. Пас ин заҳрпечакро решакан кардан даркор, то ки аз он халосӣ ёбӣ. Агар Ҳукумати ҷумҳурӣ доир ба ин доғ чораандешӣ накунад, ба қавли  журналисти миллатдӯст Саломиддин Мирзораҳматов, он рӯз дур нест, ки «Тоҷикистони кӯчаки азизи моро Афғонистони дуюм гардонанд».

Ҳаким Ғуломов,

н.Дӯстӣ