Акобир Шарифов, донишҷу аз ш.Душанбе меҳмони ҳафтанома гардида, аз мушоҳидаҳояш ҳангоми сафар ба зодгоҳ қисса кард.  

    - Чун ҳарвақта рӯзҳои шанбе баъд аз дарс ба хонаи худамон ш.Ҳисор меравам. Ин ҳафта низ чун ҳамешагӣ ба мусофиркаше, ки навбаташ расида буд, нишастам. Мошин ҳаракат кард ва ронанда ба қафо нигариста гуфт, ки ягонтоатон роҳкироро ҷамъ намоед. Ҳамин лаҳза ҷавоне, ки дар паси ронанда ҷой дошт, бо овозои баланд гуфт: “Ҳоҷӣ ма хдм ҷамш мекунум”.

Ман хомӯш ба ҷавоне, ки роҳкиро ҷамъ менамуд нигоҳ мекардам. Дар рӯ ба рӯи ҷавон марди нафақахӯре нишаста буд. Ӯ аз ҷавон пурсид:-Бачам ягон ҷо мехонӣ ё кор мекунӣ? Ҷавон, ки шояд мунтазири касе буд, ки бо ӯ гап занад бо як саросемавӣ ва бо як оҳанги тунде ҷавоб гардонд: “-Э не ҳоҷӣ, хонда чи мешай, и хондан ҳамаш дурӯғай. Таға надошта бошӣ ай дастут ҳичӣ намеёя”.

Аз ин ҷавобаш диққати бисёриҳоро ба худ ҷалб кард. Муйсафед бошад як табассуме намуду гуфт: “-Эҳ бачам ҳоли ту ёшӣ ай куҷо мефаҳмӣ. Чӣ иқа одамо тағо доранд, ки мехонанду кор мекунанд. Вақте, ки одам соҳибмаълумот бошаду меҳнату заҳмат кашида илм омӯзад ҳеҷ гоҳ ба касе мӯҳтоҷ ва дар зиндагӣ хор намешавад”.