(интермедия)

Имрӯз мардум дар шабакаҳои иҷтимоию телевизион ва тариқи ВАО шикоят аз болоравии нархҳои маҳсулоти хӯрока доранд. Дар бастагӣ ба мавзӯъ мо сӯҳбатҳои сарироҳӣ бо мардуми оддӣ оростем. Мо метавонем!

24.11.2020. Соат ба вақти Душанбе 16:46 дақиқа. Хостам сайру гашти шаҳр бароям ва ба автобуси №1 савор шудам. Мо ният доштем то истгоҳи Сирк биравем. Дар дохили автобус, чизи аввале, ки диққати маро ҷалб кард, шикваи зани кӯҳансоле буд, ки бо овози баланд аз болоравии нархи бозор дарду ҳасрат дошт: 

-Э вой, Худоё, товба ҳамин фурушандагон бо баҳонаи короновирус имсол нархи маҳсулотро ин қадар боло бурдаанд! Соли оянда метарсам, ки имонашонро нафурӯшанд. Ман дилам аз ин фрӯшандагон тамоман монд!

Тоҷир не-дузд. Бозор не-Ғори Сим-сим

Кунҷковии журналистиам боло гирифт ва бо табассум ба пиразан нигариста гуфтам: -Чӣ шуд бибиҷон, ки дилатон аз савдогарон сард шуд? 

Пиразан ба ман нигариста гуфт: “Духтарҷон магар гӯшҳоят намешунаванд ё ин ки чашмонат нобиност? Охир духтарҷон ба ин нархгузории фурӯшандагони беинсоф нигар дар бозор ҳама чи гарон шудааст Инҳо на виждон доранд, на имон. Ғоратгаранд. Мисли дуздони Алибобо ва 40 роҳзанаш... 

Дар ҳамин вақт, зани дигар, ки Маҳбуба ном доштава сокини ш. Душанбест, ба сӯҳбати мо ҳамроҳ шуда, иброз дошт:

-Ғамгин нашавед мардум. Ман ба шумо 1 пешниҳоди хубе дорам, то нархҳо боло нашаванд! 

Пиразан ба апаи Маҳбуба нигариста гуфт : “Дар пичачаҳот садқа духтарам. Пешниҳод кун, фақат бо 1 шарт, ки пешниҳодат боиси коҳиши нарх дар бозорҳо гардад”. 

Ба алафчарӣ гузаред(м)

Маҳбуба-хола, ки шӯх будааст, бо ханда гуфт: 

“Ман пешниҳод мекунам , ки аз ин рӯз ба баъд, мо низ мисли гову гусфанд ба хурдани ҷуворимакаву алаф рӯ орем. Харҷамон камтар мешаваду нарх арзон”. Ҳамаи нишастагон, ҳато ронандаи автобус, хандид. Дар ҳамин росто муйсафеде ба сӯҳбат ҳамроҳ шуда, бо овози баланд гуфт: 

-Э мардум, айб аст охир. Ҷабр ҳам сабри худро дорад. Агар вазъият чунин идома ёбад, метарсам, ин беинсофони бозоршин, нархи ему алафро низ мебардоранд!

Дар ин асно, мусофири дигари автобус, сокини Кӯлобшаҳр, Сабзаева Мунира ба сӯҳбати мо ҳамроҳ гашта гуфт:

“Ман бори охир барои харидани гулкарам ба бозор рафтам. Гулкараме, ки ҳоло дар бозорҳо ҳаст бештар ба тарбузи калон шабоҳат дорад, то ба гулкарам. Калони бе мазза. Онро харида ба хона меорӣ ва гумон мекунӣ, ки баъди пухтан ҳатто ба ҳамсояҳо ҳам мерасад. Аммо вақте мепазад, онро хурда намешавад, мисли санг сахт аст. Агар зиёд ҷӯшонем реза мешавад. Агар ва дар равған пазедаш, обдор мешавад. Яъне дохили он пури химикат аст. Ман гоҳе бо худам фикр мекунам, ки ин савдогарони оммафиреби бозор, дар он дунё чигуна ҳақи мардумро боз пас медиҳанд?... 

Сӯҳбати сарироҳии Омиронаи Сайёф, 

СССР