Ҳадиси марги ту пурсӯзу талху нобаҳангом аст,
На кӯҳ онро бубардорад, на дарёву на ҳомуне…
Додарам Нурмаҳмад…
Инак аз марги мармузу нобаҳангоми ту як моҳ сипарӣ шуд. Моҳе бе ту… Моҳе, ки бо гузашти он то ҳанӯз ба воқеияти он наметавонам бовар кунам. Хабари марги ту он қадар нобаҳангом буд, ки он соат гӯё маро зеботарин эҳсос, гармтарин шодӣ, баландтарин фараҳ, тавонотарин неру тарк гуфт. Ақлу мағзам қудрати дарк ба ин жарфнои фоҷеаро надоштанд…
Оҳ, эй фалак! Дигар сар ба кадом кӯ занаму, рӯ ба кӣ ораму мадад ҷӯям!
Пазмони табассумҳои малеҳу чашмони меҳрпошу суханони дилосоят шудааам додари ҷавонмаргам!
Ва ногоҳ ба гӯшам аз дуриҳои дур садои хирадманде танин меандозад:
- Нақл мекунанд, ки подшоҳеро ду писар дар ҷанг шаҳид шуд. Чанд муддате гузашту бародари ҷигарбандашро низ аз даст дод. Вузаро аз он ҳайратзада буданд, ки подшоҳ барои марги бародараш он қадар сӯгворӣ кард, ки ҳатто ба марги фарзандони азизаш чунин таъзиядорӣ накарда буд. Чун пурсиданд посух дод: -Агар худо хоҳаду саломат бошам, мумкин аст боз соҳиби фарзанд шавам. Вале он волидайне, ки бояд бароям бародар биёранд, кайҳост ин дунёро тарк намудаанд.
Оре: Нусхаи поки падарро, дӯсти соҳибҳунарро аз даст додаам ..
Ва садои синасӯзи хунёгари бузурги аср Муродбеки Насриддин қалбамро реш месозаду ашки фироқ аз дидагонам ҷорӣ мегардад:
Ман намегӯям, ки зар гум кардаам,
Салтанат ё карру фар гум кардаам.
Вой бар ҳоли ману танҳоиям,
Оҳ, фарзанди падар гум кардаам.
Нақти ҷон, лахти ҷигар гум кардаам.
Додарам ҷавонмаргам Нурмаҳмад! Аз он, ки ту дар даҳсолагият аз меҳру шафқату навозиши дастони модарӣ маҳрум гаштӣ (гардиши фалакро бубин, ки нахустдухтарат Таманно дар ин айём аз навозиши падар маҳрум гашт) азизи ҳамагон будӣ. Зиндагӣ идома меёфту ту ҳам бузург гаштӣ. Донишгоҳро дар Душанбе ба итмом расонида, дар манзиле, ки қиблагоҳ бароямон харидорӣ намуда буданд, иқомат доштӣ. Пайваста дар ҷустуҷӯю пажуҳиш будӣ. Ин буд, ки дар баробари таҳсил дар мактаби таҳсилоти миёнаи умумии рақами 4-пойтахт аз омӯзгорӣ то ба ҳайси сарвари Муассиса расидӣ. Он айём ту ҷавонтарин сарвари муассисаи таълимӣ дар синни 24-солагӣ дар миқёси ҷумҳурӣ будӣ. Ин буд самараи ҷаҳду талошҳои ту, ки пазируфтанд туро ба ҳайси Раиси кумитаи иттифоқи касабаи кормандони маорифи ноҳияи Сино. Дар ин маснад бо шарофати хислатҳои бузургӣ одамӣ – хоксоривую дилу нияти пок ва эҳсоси дарди атрофиён обрӯву эътиборат дар байни дӯстону ҳамкорон даҳчанд гардид.
Имрӯз лолу ҳайрон пазмони дидори туву зангҳои телефонӣ ва ҳамон садои дилнишини «Ако, чи хелед?» - гӯиҳоят гаштаам. Борҳо чун дар маъракаҳои хонаводагӣ ба ҳам меомадем (аз шаш нафар албатта нафаре ширкат намекард) ту бо лаҳни шӯхӣ мегуфтӣ: - Ин баччаҳои Холи Давлата дигар пурра ҷамъ карда намешавад. Бехабар аз он, ки ту моро барои абадият тарк мегӯиву дигар маъракаорои мо нестӣ.
Ин лаҳзаҳо андеша мекунам, ки дар зери он табассумҳои зебою малеҳ дар умқи чашмонат ғаме ниҳон буд. Ғаме, ки аз найрангҳои рӯзгори нобасомон, хиёнатҳои ёрон, заифиҳои мардон ва бо сияҳномае бо номи ТАНҲОӢ сиришта шудааст. Вале ҳама ин аламҳоро андаруни сина мекашидиву ба атрофиён зоҳир намесохтӣ. Шояд ин дили бузурги саршори ишқу зиндагӣ дигар тавони бардоштани ин бори сангинро надошт. Оре: Он дил, ки ранҷ мекашад то кай баҳиммат аст…
Имрӯз иқрор мекунам, ки бо ҳама донистанҳо ману арофиён ба дарки розу андешаҳои ту оҷиз будем.
Розҳо, андӯҳҳо, гуфтаву ногуфтаҳо моро тарк карданд ба сӯи олами қудсӣ.
Боз Устод Муродбек бо наъраи ҷигарсӯз ба имдодам меоянд:
Мондаам дар талхии ғурбатсаро,
Сӯҳбати ширу шакар гум кардаам.
Ӯ бародар не, бароям дӯст буд,
Дӯсти соҳибҳунар гум кардаам.
Оҳ, фарзанди падар гум кардаам.
Нақти ҷон, лахти ҷигар гум кардаам.
Рӯзи видоъ бо ту ва чунин ҷанозаро Куҳдоман пас аз гусели ҷияни ҷавонмарги 31 солаамон Фирӯзҷон ба хонаи охират кайҳост дар хотир надошт. Ҳама, ҳамсари ҷигарбирёну се кӯдакони ҳанӯз аз оламу одам бехабар, ёру дӯстон, хешу ақрабо бо сарварии акои Ҳоҷӣ Мулоназар Давлатмоҳу Ҳоҷӣ Маҳадсид, Бобои Саид, Ёрмаҳмаду Ҷамшеду Дӯстмурод, Каёнӯшу Фарида Ҳангомаю Фархунда, Баҳрому Мулошарифу Диловар, Далеру Баҳодуру Анас ва даҳҳои дигар дар фиғон буданд. Наъраи мардафкани додарам Шомаҳмад гӯё синаи талу теппаҳои Кӯҳдоманро пора месохт. Оре, Шомаҳмад ба шодравон меҳри хосае дошт. Шояд фарзандвор ва аз он ҳам бештар. Ҳама хоса аҳли маорифи пойтахт он рӯз бо сарварии бонуи кордону ташкилотчӣ, Раиси иттифоқи касабаи кормандони маорифи шаҳри Душанбе Нигина Ҷӯраева ашки талх мерехтанду афсӯси маргҷавонӣ мекарданд. Он рӯз ба чашми дил дарк кардам, ки чӣ тавр инсон метавонистааст бо хулқу одоби баланд дар ҳалқаи ҳамкорон маҳбуб гардад. Хонаи хоксоронаи ман барои издиҳоми видоъгӯён лаболабу пуропур гашта буд. Эй хок бар сарам, кош эшонро дар дигар маърака пазироӣ мекардам.
Бо ҳама ҳусни зоҳиру ботин
Ҳар кӣ яктост, ҳар кӣ беҳамтост,
Маргаш аз зиндагӣ номитар,
Мурданаш низ чун худаш зебост.
.Имрӯз домони сабру шукрро пеша кардаам ва хешро тасаллӣ медиҳам. Зеро дар ояти Қуръони Азимуш-шаън омада: «Изо ҷоа аҷалуҳум ло ястаъхиру соъатан ва ло ястақдиму». Яъне, чун аҷал ояд на як соат таъхир мекунад ва на як соат пеш меояд.
Инак зодрӯзи туст…
Аҷал як моҳи дигар имконе надод, ки синни 37-ро пур намуда ба 38-солагӣ қадам гузорӣ.
Боре маро сари мизи корӣ машғули навис-навис дарёфтӣ. –Ҳа ако, худо хоҳад маҷмӯа ҳам чоп мешавад, албатта? – суол намудиву афзудӣ, - чӣ ном мондед ба он? - «Таронаҳои шаҳри туманолуд» - посух додам ман. – «Чаро туманолуд» - гуфтию ба умқи андеша рафтӣ.
Ин номгузории ман албатта маҷозӣ буд. Марсияномаҳое, ки ба марги фоҷиавии Махсум Олимӣ, Кароматулло Қурбонов, Мавлон Раҷаб, Фирӯзи ҷавонмарг рӯи саҳифа рехта буданд шояд боис гардида буд. Вале эй доди сарнавишт, ки дар як шаби туманолуд риштаи ҳаёти туро барканду чойгузини олами таронаҳои туманолуд гаштӣ. Дигар ба туману ҳавои туманолуд бо нигоҳи ҳарос менигарам.
Инак зодрӯзи туст. Вале бе ту... Сари хони ту ҷамъ меоему оёоте чанд аз Қуръони Азимуш-шаън қироат мекунем.
Вале ҳанӯз ҳашт чашми интизор ҳамсару фарзандонат сӯи даранд. Гӯё ҳоло ворид мешавию… Хоса «додоҷонам кай меоянд?»- пурсиданҳои Насринаи хурдакак синаи сангро сӯрох мекунад.
Осуда хоб кун додари ҷавонмаргам! Фарзандонат идомабахши роҳи кӯтоҳу пурбори туянд. Аллакай Таманно дар маҳфилу озмунҳои мактаби фаъолона ширкат меварзаду аз ояндаи некаш гувоҳӣ медиҳад. Амина низ кӯдакона ӯро пайравӣ дорад.
Вале ман дигар ман хоб мебинам кӯчаву паскӯчаҳои Дарғи Шарифро, кӯҳу дараҳои Ғидифи Санкиротро, хиёбонҳои азими Душанбешаҳрро,айёме, ки кӯдакиву ҷавониямон сипарӣ гаштааст…
Дигар дар хоб мебинам рухи зебову табассумҳои малеҳи туро…
Дигар ҳама тӯи хотираҳои абадӣ , аз ёдҳо , азёдҳо…
Дигар дар баландиҳои деҳи Ҷангалак ҳамсару фарзандони ҷигарбирёнат дар ёди ту ашки талх мерезанд…
Эй ҳамнафам, дар шаби ҳиҷрони ту оҳ,
Рафтивӯ маро чашми талаб дар сари роҳ.
Чун нома ба тақрир кунам қиссаи шавқ,
Аз чашми қалам фурӯ чакад хуни сиёҳ.
P\S. Аз номи аҳи хонадон ба ҳамаи онҳое, ки дар ин рӯзҳои сахту ҷонсӯз ҳамеша дар паҳлуи мо буданд хоса ба Раиси ноҳияи Сино муҳтарам Нусратулло Файзулло , Сардори Сарраёсати маорифи шаҳри Душанбе Муҳаммадалӣ Азизӣ, Раиси иттифоқи касабаи кормандони маорифи шаҳри Душанбе, бонуи воқеан сиришта аз меҳру модарӣ Нигина Ҷӯраева, мудири шуъбаи маорифи ноҳияи Сино Муқаддас Носирзода ва ҳамаи аҳли маорифи пойтахт арзи сипосу миннатдорӣ менамоям. Худованд моро танҳо дар рӯзҳои неку шодӣ чунин сарҷамъ созад. Омин!
Гулмаҳмади Давлатёр
