«Се чиз пойдор намонад: мол бе тиҷорат

ва илм бе баҳс ва мулк бе сиёсат».

                                                                    Саъдӣ

ЛАҚАЙ ҚАРМИШЕВ

Ин ном дар арсаи сиёсии Тоҷикистони шуравӣ аз миёнаи солҳои 50 – уми асри гузашта рӯ зад ва дар зарфи чиҳил соли он дар фазои иттилоотии кишвар дар гардиш буд. Дар ин давра ҳукумати вақт ва мардум ӯро чун шахсияти воқеӣ, раҳбари кордони давлатӣ ва ҷамъиятӣ, абармарди арсаи сиёсат шинохтанду эътироф намуданд. Фарзанди қобили хонаводаи кӯҳистони ҷануб аз доираи мактаби ибтидоиву ҳафтсола то ба қуллаҳои баланди давлатии ҳукумати шуравӣ қомат афрошт.

Ин марди наҷибу номварро аз солҳои 60 – ум медонаму эҳтиромашро қоилам. Аз даврае, ки ӯ директори совхози гӯсфандпарварии «Кангурт» - и собиқ вилояти Кӯлоб буд. Ҳамасола ману додарам, се моҳи таътили тобистонаро дар деҳаҳои Найистону Оби Ширин, дар хонаи бузургбародарони модарам мегузарондем. Рӯди дар тобистон камоби Тоҳир (Бурдон) макони калағутзанӣ ва моҳидориамон буд. Давоми рӯз УАЗ – ики директори совхоз Лақай Қармишевро то ба чанд бор дида ҳавас мебурдем. Ҷавонмарди босалобату бошавкат бо мӯйҳои қиргуни мавҷдораш ба зарба метофт.

Бо тақозои замон, соли 1989 ба симати нозир – корманди дастгоҳи марказии Комитети назорати халқии ҶШС Тоҷикистон дар шаҳри Душанбе ба фаъолият пардохтам. Бароям хушоянд буд, ки Лақай Қармишев солҳои 1972 – 1984 роҳбари аввали ин ниҳоди калидии ҷумҳурӣ буд ва дар зарфи 12 соли раҳбарӣ обрӯву манзалати ташкилот ва кормандонашро бамаротиб боло бурд. Аз боби мартабаи роҳбарӣ, бузургманишӣ ва эътибори ин марди даврон байни кормандони солор зиёд мегуфтанд. Аз хусуси эҳтиром гузоштан ба кормандони қаторӣ, эътирофи ҳамкорон, муносибати мақомдорони сатҳи аввали вазорату кумитаҳо, идораву муассисаҳои давлатӣ бо инспекторони кумита, ҳифзи моликияти ҷамъиятӣ ва ҳоказо қиссаҳои зиёд дар миён буд. Бо ин ҳама баробар иқрор мекарданд, ки ин шахсияти босубот воқеан, сиёсат дошт.